Muggen en glimlachjes
Blijf op de hoogte en volg Jules
04 Augustus 2017 | Filipijnen, Talibon
Het einde van mijn tijd in Jao (je spreekt het uit als 'Hao') roept om een derde blog. Als het goed is, was ik gebleven bij een beschrijving van deze mooie plek.
De afgelopen week was prachtig. Ik had niet gedacht dat ik dit kon zeggen toen ik hier aankwam, maar ik heb me hier echt thuis gevoeld. Mede dankzij mijn gastgezin, die heel lief voor me zijn geweest en me erg welkom hebben laten voelen.
Het is Nutrition month hier, dus besloten we maandag om een (redelijk) gezonde maaltijd te koken voor de kindjes in het day care centre. Een normale maaltijd hier bestaat uit rijst en gefrituurde vis, en ze zijn gelukkig als ze dit drie keer op een dag kunnen eten. Maandag ochtend hebben we spaghetti met tomatensaus voor ze gekookt, met sneetjes brood en fruitsap. De gezichtjes toen we het uit gingen delen, waren onbetaalbaar. Tussen hun nog steeds bange gezichtjes voor de grote enge blanke, kon er heel af en toe een lachje vanaf. Dit sprak voor mij meer dan boekdelen. We hadden nog genoeg over om ook alle aanwezige ouders dezelfde maaltijd te geven. Een oma heeft een lied gezongen en aan mij opgedragen en een moeder hield in tranen een kleine speech. De dankbaarheid straalde ervan af; een gevoel dat ik niet snel zal vergeten.
In de Filipijnen geven ze niet zoveel om tijd. Waar de klok bij ons in het Westen vaak centraal staat, is tijd hier maar relatief. Zo zouden we al vanaf dag 1 gaan schilderen, maar kregen we geen sms'je over waar de materialen lagen, wat we precies moesten schilderen en welke kleur ze het wilden hebben. Ik had niet gedacht dat het er nog van zou komen, maar we hebben dan eindelijk het nieuwe openbare toiletgebouw hier geschilderd! Over de kleur hadden we nog steeds geen duidelijkheid gekregen, dus hebben we besloten voor oranje en geel te gaan.
Verder had ik thuis geld ingezameld door middel van statiegeld bonnetjes te verzamelen op mijn werk, Albert Heijn Piusplein. Men heeft gul gegeven, en we zijn uiteindelijk op een mooi bedrag uit gekomen. Om een duurzame bijdrage te kunnen geven, heb ik eerst een tijdje de kat uit de boom gekeken en mijn oren open gehouden om achter de behoeften van de bewoners hier te komen. Dit heeft geleid tot het bekostigen van een nieuw krijtbord voor in het day care centre, aangezien de afmetingen hiervan zo waren dat de kinderen er niet bij konden en hij zover versleten was dat je het niet goed meer kon lezen. Helaas maak ik de overhandiging niet meer mee, maar ik kijk al uit naar de foto's!
Als tweede hoorde ik dat de dochter in mijn gastgezin graag bij de band wil, maar dat kunnen ze hier niet betalen; het uniform is te duur. Aangezien ik haar creativiteit, educatie en zelfzekerheid meer dan graag wil steunen, heb ik besloten om het uniform voor haar te kopen. Haar gezicht toen ik het haar vertelde, was precies waar ik het voor deed.
Zoals ik al zei, de afgelopen week was prachtig. Het heeft echt als een 'home away from home' gevoeld. De mensen hier op Jao zijn ontzettend aardig en verwelkomend. Natuurlijk blijf ik een starend publiek hebben elke dag, maar nu ze van mijn bestaan af weten, mag ik wel elke keer een glimlach ontvangen van ze als ik ze begroet en kan ik ook enorm met ze lachen.
Terwijl ik me een uur in de rondte krab vanwege alle muggenbulten (ze geven geen kick tegen de 50% deet), geniet ik nog even van de laatste maaltijden, grapjes, starende ogen, douchen in een teiltje en lieve glimlachjes hier, aangezien ik weet dat ik het hier ontzettend ga missen en Jao een speciaal plekje is geworden voor mij.
Gelukkig heb ik wel ook ontzettend veel zin om nog een stukje meer van de Filipijnen te ontdekken en kijk ik ernaar uit om dit weer zwart op wit vast te leggen.
Tot snel! X
De afgelopen week was prachtig. Ik had niet gedacht dat ik dit kon zeggen toen ik hier aankwam, maar ik heb me hier echt thuis gevoeld. Mede dankzij mijn gastgezin, die heel lief voor me zijn geweest en me erg welkom hebben laten voelen.
Het is Nutrition month hier, dus besloten we maandag om een (redelijk) gezonde maaltijd te koken voor de kindjes in het day care centre. Een normale maaltijd hier bestaat uit rijst en gefrituurde vis, en ze zijn gelukkig als ze dit drie keer op een dag kunnen eten. Maandag ochtend hebben we spaghetti met tomatensaus voor ze gekookt, met sneetjes brood en fruitsap. De gezichtjes toen we het uit gingen delen, waren onbetaalbaar. Tussen hun nog steeds bange gezichtjes voor de grote enge blanke, kon er heel af en toe een lachje vanaf. Dit sprak voor mij meer dan boekdelen. We hadden nog genoeg over om ook alle aanwezige ouders dezelfde maaltijd te geven. Een oma heeft een lied gezongen en aan mij opgedragen en een moeder hield in tranen een kleine speech. De dankbaarheid straalde ervan af; een gevoel dat ik niet snel zal vergeten.
In de Filipijnen geven ze niet zoveel om tijd. Waar de klok bij ons in het Westen vaak centraal staat, is tijd hier maar relatief. Zo zouden we al vanaf dag 1 gaan schilderen, maar kregen we geen sms'je over waar de materialen lagen, wat we precies moesten schilderen en welke kleur ze het wilden hebben. Ik had niet gedacht dat het er nog van zou komen, maar we hebben dan eindelijk het nieuwe openbare toiletgebouw hier geschilderd! Over de kleur hadden we nog steeds geen duidelijkheid gekregen, dus hebben we besloten voor oranje en geel te gaan.
Verder had ik thuis geld ingezameld door middel van statiegeld bonnetjes te verzamelen op mijn werk, Albert Heijn Piusplein. Men heeft gul gegeven, en we zijn uiteindelijk op een mooi bedrag uit gekomen. Om een duurzame bijdrage te kunnen geven, heb ik eerst een tijdje de kat uit de boom gekeken en mijn oren open gehouden om achter de behoeften van de bewoners hier te komen. Dit heeft geleid tot het bekostigen van een nieuw krijtbord voor in het day care centre, aangezien de afmetingen hiervan zo waren dat de kinderen er niet bij konden en hij zover versleten was dat je het niet goed meer kon lezen. Helaas maak ik de overhandiging niet meer mee, maar ik kijk al uit naar de foto's!
Als tweede hoorde ik dat de dochter in mijn gastgezin graag bij de band wil, maar dat kunnen ze hier niet betalen; het uniform is te duur. Aangezien ik haar creativiteit, educatie en zelfzekerheid meer dan graag wil steunen, heb ik besloten om het uniform voor haar te kopen. Haar gezicht toen ik het haar vertelde, was precies waar ik het voor deed.
Zoals ik al zei, de afgelopen week was prachtig. Het heeft echt als een 'home away from home' gevoeld. De mensen hier op Jao zijn ontzettend aardig en verwelkomend. Natuurlijk blijf ik een starend publiek hebben elke dag, maar nu ze van mijn bestaan af weten, mag ik wel elke keer een glimlach ontvangen van ze als ik ze begroet en kan ik ook enorm met ze lachen.
Terwijl ik me een uur in de rondte krab vanwege alle muggenbulten (ze geven geen kick tegen de 50% deet), geniet ik nog even van de laatste maaltijden, grapjes, starende ogen, douchen in een teiltje en lieve glimlachjes hier, aangezien ik weet dat ik het hier ontzettend ga missen en Jao een speciaal plekje is geworden voor mij.
Gelukkig heb ik wel ook ontzettend veel zin om nog een stukje meer van de Filipijnen te ontdekken en kijk ik ernaar uit om dit weer zwart op wit vast te leggen.
Tot snel! X
-
04 Augustus 2017 - 16:05
Mama:
2 mega trotse ouders zitten hier in de auto op weg naar een andere B&B om hun vakantie samen te vieren en voort te zetten, dit al voorlezend aan papa door mij. Trots op hoe je alles omschrijft, trots op hoe je je reis beleeft, trots op jou! Onze dochter, onze topper. Kus van papa en mij xx -
04 Augustus 2017 - 19:13
Aimé :
Gaaf Jules. Goed gedaan en mag je trots op zijn. Gaat zo door! Groetjes Aimé. -
04 Augustus 2017 - 21:43
André & Marie-José:
Wat is het toch hartverwarmend te lezen hoe jij mensen laat stralen! Lieve Jules, mooi mens, geniet van alles wat je nog gaat meemaken daar en ben het verschil voor die lieverds daar. Dikke knuffel uit Scheveningen -
05 Augustus 2017 - 08:56
Fietske:
Jules, wat leuk om weer te lezen. Wat schrijf je leuk en ook ik ben supertots op jou.
Geniet van alles wat je daar meemaakt. Dat heb je in de pocket!!En dat nemen ze je nooit meer af. Ik kijk weer uit naar je volgende verhaal. -
06 Augustus 2017 - 08:08
Ellie Schoggers:
Snap dat jou ouders super trots op je zijn, meid wat kun jij schrijven. En wat hartverwarmend om te lezen wat een liefde je daar aan die mensen geeft. Geweldig Jules
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
