Uitzichten en onder water
Blijf op de hoogte en volg Jules
16 Augustus 2017 | Filipijnen, El Nido
4 weken zijn voorbij en dus is het tijd om naar huis te gaan. De afgelopen anderhalve week zaten vol met prachtige uitzichten en leuke avonturen...
Na ons verblijf in Jao Island zijn we met de jeepney, minivan en tricycle naar Anda gereisd. Anda is een nog onontdekt paradijs met de mooiste zee die ik ooit heb gezien. We verbleven in een guesthouse, een eindje van de bewoonde wereld vandaan met een privé strand. We zijn 4 dagen gebleven waarvan ze alle 4 vol zaten met zwemmen, eten en slapen/luieren in de hangmat. Elke keer als we iets wilden gaan doen, stribbelde mijn lichaam tegen, vaak met duizeligheid. Dit betekende alle dagen niets doen, en dat maakte me helemaal niets uit! Kon wel wat rust gebruiken na onze drukke planning van de afgelopen paar weken.
Na Anda zouden we eigenlijk nog naar een ander eiland gaan, Leyte, waar we nog zouden gaan werken. Helaas kregen we op de dag van te voren te horen dat daar geen werk meer was, dus hebben we de boot terug naar Cebu genomen.
Josephine is een duiker en kon korting regelen, dus je raadt het al: ik heb gedoken! In de Filipijnen! Het was echt het mooiste wat ik ooit heb gezien, wauw. Je ziet al die felgekleurde vissen en dat prachtige koraal altijd alleen op tv, maar ik mocht het in het echt zien. Iemand zei na het duiken dat het voelt alsof je je ziel verliest onder water. Zo extreem zou ik het niet omschrijven, maar het zit wel in die richting. Het is alsof de tijd volledig stil staat onder water. Alsof er alleen dat bestaat, en het geluid van je ademhaling. Onvergetelijk.
Tijdens het duiken kwamen we een vriendin van Josephine tegen, waarmee we 's avonds wat hebben gedronken en de volgende dag mee hebben doorgebracht. Na de bioscoop nodigde ze ons uit voor een etentje bij haar thuis. Ze had namelijk nog kaas. Kaas! Ze woont in Hong Kong en verbleef in het appartement van een vriend; een appartement waar je U tegen zegt. 11 hoog, waarvandaan je de skyline van Cebu City prachtig tot je kan nemen. Geweldige afscheidsdiner van Cebu en Josephine.
De volgende dag was het namelijk tijd om naar Palawan te vliegen (alleen). Palawan is onlangs uitgeroepen tot het mooiste eiland in de wereld en is dé plek waar Expeditie Robinson wordt opgenomen (dan heb je gelijk een beetje een beeld van hoe mijn uitzicht die dagen er uitzag). De reis erheen was een beetje horror, maar het verblijf was meer dan mooi! Ik was daar 2 volle dagen en heb allebei de dagen een eilandhop tour gedaan. 2 keer heb ik van 9 tot 5 met volle teugen zitten genieten op de boot. Van al het moois waar we langs voeren (vaarden? Geen idee, oeps). Het ene eiland na het andere, alle stranden parelwit, koraal alsof het zo van een foto in de National Geographic komt en vissen die je alleen in Finding Nemo ziet. We zijn langs een 'secret beach' geweest. 'Secret', omdat je door een gat in de rotsen heen moet klimmen om er te komen, welke alleen maar begaanbaar is als het eb is. We zijn naar een ware opname plek van Expeditie Robinson en hebben vers geluncht op een ieniemienie strandje ergens in dat paradijs. In El Nido, de plek waar dit alles plaatsvond, voel je je zo klein. De rotsen steken misschien wel 100 meter boven de zeespiegel uit, wat je pas doorhebt als je vanaf het water iemand op het strand ziet staan en omhoog kijkt naar het topje van al dat gesteente. De natuur is werkelijk waar groots, in alle opzichten.
Nu zit ik weer op het vliegveld in Cebu, te wachten op mijn vlucht(en) naar huis. Het was hier en daar een emotionele rollercoaster, maar het was machtig mooi. Ik kijk uit naar thuis, maar ik zal deze plek ook erg missen. 4 weken is genoeg om helemaal gewend te raken aan het leven hier. Aan stoplichten die aangeven hoe lang ze op rood of groen staan, wat soms wel 199 seconden is. Aan slapen onder een dun laken dat eigenlijk al te warm is, maar je wel tegen de muggen beschermd. Aan de wc doorspoelen met een emmertje en jezelf wassen met datzelfde emmertje. Aan de airco die van 'rustplaats' naar super-koud-trek-een-trui-aan-plaats is gegaan. Aan de ellenlange files die hier áltijd zijn. Aan de altijd verwelkomende en warme Filipino's.
Ik neem afscheid met een lach en een traan, en stap het vliegtuig in met vele mooie herinneringen, nieuwe geleerde lessen, honderden foto's, 'sunkissed skin' en toch ook wel een verlangen naar mijn eigen bedje.
Tot morgen, kikkerlandje, ik pak mijn trui er alvast bij!
Na ons verblijf in Jao Island zijn we met de jeepney, minivan en tricycle naar Anda gereisd. Anda is een nog onontdekt paradijs met de mooiste zee die ik ooit heb gezien. We verbleven in een guesthouse, een eindje van de bewoonde wereld vandaan met een privé strand. We zijn 4 dagen gebleven waarvan ze alle 4 vol zaten met zwemmen, eten en slapen/luieren in de hangmat. Elke keer als we iets wilden gaan doen, stribbelde mijn lichaam tegen, vaak met duizeligheid. Dit betekende alle dagen niets doen, en dat maakte me helemaal niets uit! Kon wel wat rust gebruiken na onze drukke planning van de afgelopen paar weken.
Na Anda zouden we eigenlijk nog naar een ander eiland gaan, Leyte, waar we nog zouden gaan werken. Helaas kregen we op de dag van te voren te horen dat daar geen werk meer was, dus hebben we de boot terug naar Cebu genomen.
Josephine is een duiker en kon korting regelen, dus je raadt het al: ik heb gedoken! In de Filipijnen! Het was echt het mooiste wat ik ooit heb gezien, wauw. Je ziet al die felgekleurde vissen en dat prachtige koraal altijd alleen op tv, maar ik mocht het in het echt zien. Iemand zei na het duiken dat het voelt alsof je je ziel verliest onder water. Zo extreem zou ik het niet omschrijven, maar het zit wel in die richting. Het is alsof de tijd volledig stil staat onder water. Alsof er alleen dat bestaat, en het geluid van je ademhaling. Onvergetelijk.
Tijdens het duiken kwamen we een vriendin van Josephine tegen, waarmee we 's avonds wat hebben gedronken en de volgende dag mee hebben doorgebracht. Na de bioscoop nodigde ze ons uit voor een etentje bij haar thuis. Ze had namelijk nog kaas. Kaas! Ze woont in Hong Kong en verbleef in het appartement van een vriend; een appartement waar je U tegen zegt. 11 hoog, waarvandaan je de skyline van Cebu City prachtig tot je kan nemen. Geweldige afscheidsdiner van Cebu en Josephine.
De volgende dag was het namelijk tijd om naar Palawan te vliegen (alleen). Palawan is onlangs uitgeroepen tot het mooiste eiland in de wereld en is dé plek waar Expeditie Robinson wordt opgenomen (dan heb je gelijk een beetje een beeld van hoe mijn uitzicht die dagen er uitzag). De reis erheen was een beetje horror, maar het verblijf was meer dan mooi! Ik was daar 2 volle dagen en heb allebei de dagen een eilandhop tour gedaan. 2 keer heb ik van 9 tot 5 met volle teugen zitten genieten op de boot. Van al het moois waar we langs voeren (vaarden? Geen idee, oeps). Het ene eiland na het andere, alle stranden parelwit, koraal alsof het zo van een foto in de National Geographic komt en vissen die je alleen in Finding Nemo ziet. We zijn langs een 'secret beach' geweest. 'Secret', omdat je door een gat in de rotsen heen moet klimmen om er te komen, welke alleen maar begaanbaar is als het eb is. We zijn naar een ware opname plek van Expeditie Robinson en hebben vers geluncht op een ieniemienie strandje ergens in dat paradijs. In El Nido, de plek waar dit alles plaatsvond, voel je je zo klein. De rotsen steken misschien wel 100 meter boven de zeespiegel uit, wat je pas doorhebt als je vanaf het water iemand op het strand ziet staan en omhoog kijkt naar het topje van al dat gesteente. De natuur is werkelijk waar groots, in alle opzichten.
Nu zit ik weer op het vliegveld in Cebu, te wachten op mijn vlucht(en) naar huis. Het was hier en daar een emotionele rollercoaster, maar het was machtig mooi. Ik kijk uit naar thuis, maar ik zal deze plek ook erg missen. 4 weken is genoeg om helemaal gewend te raken aan het leven hier. Aan stoplichten die aangeven hoe lang ze op rood of groen staan, wat soms wel 199 seconden is. Aan slapen onder een dun laken dat eigenlijk al te warm is, maar je wel tegen de muggen beschermd. Aan de wc doorspoelen met een emmertje en jezelf wassen met datzelfde emmertje. Aan de airco die van 'rustplaats' naar super-koud-trek-een-trui-aan-plaats is gegaan. Aan de ellenlange files die hier áltijd zijn. Aan de altijd verwelkomende en warme Filipino's.
Ik neem afscheid met een lach en een traan, en stap het vliegtuig in met vele mooie herinneringen, nieuwe geleerde lessen, honderden foto's, 'sunkissed skin' en toch ook wel een verlangen naar mijn eigen bedje.
Tot morgen, kikkerlandje, ik pak mijn trui er alvast bij!
-
16 Augustus 2017 - 13:02
Marie-José & André:
Wat een super reis heb jij gemaakt, mooie herinneringen erbij en weer veilig terug naar je familie en liefde. De foto's kom ik graag een keertje bekijken.
Liefs uit Scheveningen xxx -
16 Augustus 2017 - 13:40
Mama:
Pfff....wat een verhaal! Mooi, prachtig, emotioneel, super...weet het goede woord er niet voor. Wat een reis! Die steek jij al met je bijna 20 al in je zak. Alles meenemen, alle gebeurtenissen en alle gevoelens. Komen erg van pas in je dagelijkse leven. Lieverd, super trots op jou maar zal zó blij zijn als je weer thuis bent! Met trui! Goede reis. Luf Joe xxx -
16 Augustus 2017 - 23:08
Fietske:
Wat een supergave verhalen, lieve Jules. Wat een belevenissen.
Foto's wil ik heeeel graag komen bekijken. En wat ben je toch een kanjer!!
Dit nemen ze je nooit meer af en je bent weer wat ervaringen rijker.
WELCOME HOME!!!!
Hoop je snel te zien. Dikke -
17 Augustus 2017 - 15:51
Francine:
Wat een avontuur Jules. Heel leuk om te lezen. Misschien ben je nu al geland en neem de mooie ervaringen mee. Deze periode vergeet en ooit meer. ☺️☺️ -
17 Augustus 2017 - 15:52
Francine:
Ik bedoel nooit meer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
