Muli bwanji
Blijf op de hoogte en volg Jules
13 Juli 2013 | Malawi, Zomba
Hoi jongens, daar ben ik weer! Na een aantal dagen afwezigheid heb ik weer even tijd om een blog te schrijven. Hij zal dus ook waarschijnlijk erg lang zijn. Hopelijk vinden jullie dat alleen maar leuk.
Op woensdag gingen we alles opruimen om naar Yodep te vertrekken. Daar zouden we een nachtje blijven slapen. We gingen daarheen met de fietstaxi. Dat is een fiets met een kussentje op de bagagedrager, voetsteuntjes in het midden van het wiel (net zoals vroeger achterop bij je moeder) en een handvat om je vast te houden). Ik vond het best wel eng, omdat ik absoluut geen controle had. Mijn bestuurder riep ook elke keer dingen naar iedereen op straat en ineens ging iedereen kei hard lachen, dus ik denk dat ik zijn dag heb gemaakt. De tenten hadden we op het voetbalveld gezet en daarna mochten we lekker aan de slag. We begonnen zoals gewoonlijk met de volksliederen. Daarna splitsten we op in 3 groepen om naar verschillende activiteiten te gaan. Mijn groep ging naar een huisje van zo’n 2 bij 5 meter. Er woonde een vrouw van in de 60 samen met 6 kinderen. Zij zelf was HIV positief samen met 2 kinderen. Wij hebben een washokje voor hen gemaakt. Hierin leggen ze 2 stenen en zetten ze een teiltje water voor zich zodat hun voeten niet vies worden terwijl ze water over zich heen gooien. We hebben wat gaten gegraven waar we palen in hebben gezet. Hieromheen hebben we riet gemaakt, zodat het ‘afgedekt’ is. Joy, onze lokale expeditieleider, vertelde ons dat wij hun leven hebben veranderd. Daar braken we allemaal van. We stonden daar allemaal bij hun oude geïmproviseerde washok te huilen. Dat maakte zo’n grote indruk! Dat wij met zo’n kleine moeite hun leven hebben veranderd en ondertussen ongelooflijk veel lol hebben gehad? Daar kan ik echt niet bij.
De volgende dag gingen we weer met onze groep naar Thundu Primary School om daar schoon te gaan maken. Een paar mensen gingen het schoolplein vegen en de rest ging de klaslokalen schoonmaken (ik ook). We moesten ze vegen en dweilen. Er was ook nog een vrouw die ons heel goed kon vertellen hoe het wel moest. Toen we daar klaar waren, gingen we onze vrienden joinen (zoals we hier heel veel engels en nederlands door elkaar heen praten) om vervolgens naar het ziekenhuis te lopen. Dat duurde wat langer dan verwacht. Als afrikanen zeggen dat we er zo’n 20 minuten over doen, moet je minimaal verwachten dat we er 40 minuten over doen. Maar we hebben veel Guus Meeuwis gezongen, dus het was heel gezellig. Eenmaal daar kregen we een mondkapje, een schortje en handschoentjes, dus we verwachtten dat we ons nuttig gingen maken. Maar helaas. Wat je zometeen gaat lezen, lees je goed en is geen foutje van mij. We moesten het gras vegen. Het gras VEGEN. Wat?! Toen Veerle en ik er wat hockey in gingen gooien, kwam er een vrouw op ons afgerend: “No no, you don’t do it like that. You do it like this.” Erg grappig, want natuurlijk wisten we dat we het fout deden. Toen we eindelijk klaar waren, had Renee nog wat chips voor ons gehaald en Grace gelukkig vervoer naar huis geregeld, zodat we niet weer 40 minuten terug moesten lopen. ‘S avonds hebben we nog chocoladetaart gekocht op Pakachere. Heerlijk om eindelijk weer eens chocola te eten! Daarna hadden we een toernooi van het bekendste spel in Malawi: bao. En ja jongens, ik had gewonnen!
De volgende ochtend kreeg ik mijn prijs: een mini bao spel. Super vet! Dus mam, pap: be prepared. Na het ontbijt gingen we met de bus naar het St. Luke hospital waar we een kleine rondleiding kregen van een nederlandse tropenarts. Na het ziekenhuis zijn we doorgereden naar de safari. We zaten in een huis en sliepen in bedden. In bedden! Erg mooi om te beseffen hoe erg we kunnen genieten van dingen die in Nederland heel normaal zijn, maar we hier niet hebben. Voor de safari gingen we eerst even naar het zwembad. Super luxe! Ik heb niet gezwommen, maar het was wel even heerlijk om te relaxen. Na het zwemmen eindelijk op safari. We hadden 2 groepen. Wij gingen eerst in de auto en daarna met de boot. Wat was dat gaaf! Ik ga nu niet vertellen wat voor dieren ik allemaal heb gezien, want dan hoeven jullie niet meer langs te komen om mijn verhaal face to face te horen. Ik houd dus nog wat dingen geheim haha. De volgende dag om half 6 ‘s ochtends vertrokken we met de boot. Ook ontzettend gaaf. Ik denk dat dit de momenten zijn geweest waarin ik echt verliefd ben geworden op Afrika.
Na het ontbijt zijn we naar huis (Pakachere) gereden. Daar hadden we een rust middag. Om eerlijk te zijn was ik daar aan toe. Even helemaal niets. Er waren weer 2 groepen. Mijn groep ging eerst de was doen. Ja mam, ik heb gewassen. Met de hand. Daarna gingen we met Joy naar Zomba om wat te shoppen. Ik heb al wat souveniertjes gekocht. Och wat is dat toch leuk om te doen! Ik hoop dat ik een rem heb met souveniertjes kopen, anders wordt het nog een dure reis. ‘S avonds zijn we uiteten geweest. We hebben gewoon pizza gegeten! Ik vond het niet lekker, maar het idee van pizza eten was erg goed. Net weer een heerlijk stuk chocoladetaart op na mijn malariapil. Nu nog even gezellig met zijn alle spelletjes spelen en dan morgen weer vroeg op om te gaan hiken.
Hoe meer we doen en zien, hoe meer ik verliefd wordt op Afrika. Want Afrika, wat ben je mooi.
Woensdag zal de laatste blog worden, want dan vertrekken we naar Lake Malawi om onze expeditie in rust af te sluiten. Dan zullen we hier ook niet meer terug komen, dus zal er ook geen internet meer zijn. Tot over een paar dagen!
Kusjes,
Jules
PS. De titel betekend ‘hoe gaat het?
Op woensdag gingen we alles opruimen om naar Yodep te vertrekken. Daar zouden we een nachtje blijven slapen. We gingen daarheen met de fietstaxi. Dat is een fiets met een kussentje op de bagagedrager, voetsteuntjes in het midden van het wiel (net zoals vroeger achterop bij je moeder) en een handvat om je vast te houden). Ik vond het best wel eng, omdat ik absoluut geen controle had. Mijn bestuurder riep ook elke keer dingen naar iedereen op straat en ineens ging iedereen kei hard lachen, dus ik denk dat ik zijn dag heb gemaakt. De tenten hadden we op het voetbalveld gezet en daarna mochten we lekker aan de slag. We begonnen zoals gewoonlijk met de volksliederen. Daarna splitsten we op in 3 groepen om naar verschillende activiteiten te gaan. Mijn groep ging naar een huisje van zo’n 2 bij 5 meter. Er woonde een vrouw van in de 60 samen met 6 kinderen. Zij zelf was HIV positief samen met 2 kinderen. Wij hebben een washokje voor hen gemaakt. Hierin leggen ze 2 stenen en zetten ze een teiltje water voor zich zodat hun voeten niet vies worden terwijl ze water over zich heen gooien. We hebben wat gaten gegraven waar we palen in hebben gezet. Hieromheen hebben we riet gemaakt, zodat het ‘afgedekt’ is. Joy, onze lokale expeditieleider, vertelde ons dat wij hun leven hebben veranderd. Daar braken we allemaal van. We stonden daar allemaal bij hun oude geïmproviseerde washok te huilen. Dat maakte zo’n grote indruk! Dat wij met zo’n kleine moeite hun leven hebben veranderd en ondertussen ongelooflijk veel lol hebben gehad? Daar kan ik echt niet bij.
De volgende dag gingen we weer met onze groep naar Thundu Primary School om daar schoon te gaan maken. Een paar mensen gingen het schoolplein vegen en de rest ging de klaslokalen schoonmaken (ik ook). We moesten ze vegen en dweilen. Er was ook nog een vrouw die ons heel goed kon vertellen hoe het wel moest. Toen we daar klaar waren, gingen we onze vrienden joinen (zoals we hier heel veel engels en nederlands door elkaar heen praten) om vervolgens naar het ziekenhuis te lopen. Dat duurde wat langer dan verwacht. Als afrikanen zeggen dat we er zo’n 20 minuten over doen, moet je minimaal verwachten dat we er 40 minuten over doen. Maar we hebben veel Guus Meeuwis gezongen, dus het was heel gezellig. Eenmaal daar kregen we een mondkapje, een schortje en handschoentjes, dus we verwachtten dat we ons nuttig gingen maken. Maar helaas. Wat je zometeen gaat lezen, lees je goed en is geen foutje van mij. We moesten het gras vegen. Het gras VEGEN. Wat?! Toen Veerle en ik er wat hockey in gingen gooien, kwam er een vrouw op ons afgerend: “No no, you don’t do it like that. You do it like this.” Erg grappig, want natuurlijk wisten we dat we het fout deden. Toen we eindelijk klaar waren, had Renee nog wat chips voor ons gehaald en Grace gelukkig vervoer naar huis geregeld, zodat we niet weer 40 minuten terug moesten lopen. ‘S avonds hebben we nog chocoladetaart gekocht op Pakachere. Heerlijk om eindelijk weer eens chocola te eten! Daarna hadden we een toernooi van het bekendste spel in Malawi: bao. En ja jongens, ik had gewonnen!
De volgende ochtend kreeg ik mijn prijs: een mini bao spel. Super vet! Dus mam, pap: be prepared. Na het ontbijt gingen we met de bus naar het St. Luke hospital waar we een kleine rondleiding kregen van een nederlandse tropenarts. Na het ziekenhuis zijn we doorgereden naar de safari. We zaten in een huis en sliepen in bedden. In bedden! Erg mooi om te beseffen hoe erg we kunnen genieten van dingen die in Nederland heel normaal zijn, maar we hier niet hebben. Voor de safari gingen we eerst even naar het zwembad. Super luxe! Ik heb niet gezwommen, maar het was wel even heerlijk om te relaxen. Na het zwemmen eindelijk op safari. We hadden 2 groepen. Wij gingen eerst in de auto en daarna met de boot. Wat was dat gaaf! Ik ga nu niet vertellen wat voor dieren ik allemaal heb gezien, want dan hoeven jullie niet meer langs te komen om mijn verhaal face to face te horen. Ik houd dus nog wat dingen geheim haha. De volgende dag om half 6 ‘s ochtends vertrokken we met de boot. Ook ontzettend gaaf. Ik denk dat dit de momenten zijn geweest waarin ik echt verliefd ben geworden op Afrika.
Na het ontbijt zijn we naar huis (Pakachere) gereden. Daar hadden we een rust middag. Om eerlijk te zijn was ik daar aan toe. Even helemaal niets. Er waren weer 2 groepen. Mijn groep ging eerst de was doen. Ja mam, ik heb gewassen. Met de hand. Daarna gingen we met Joy naar Zomba om wat te shoppen. Ik heb al wat souveniertjes gekocht. Och wat is dat toch leuk om te doen! Ik hoop dat ik een rem heb met souveniertjes kopen, anders wordt het nog een dure reis. ‘S avonds zijn we uiteten geweest. We hebben gewoon pizza gegeten! Ik vond het niet lekker, maar het idee van pizza eten was erg goed. Net weer een heerlijk stuk chocoladetaart op na mijn malariapil. Nu nog even gezellig met zijn alle spelletjes spelen en dan morgen weer vroeg op om te gaan hiken.
Hoe meer we doen en zien, hoe meer ik verliefd wordt op Afrika. Want Afrika, wat ben je mooi.
Woensdag zal de laatste blog worden, want dan vertrekken we naar Lake Malawi om onze expeditie in rust af te sluiten. Dan zullen we hier ook niet meer terug komen, dus zal er ook geen internet meer zijn. Tot over een paar dagen!
Kusjes,
Jules
PS. De titel betekend ‘hoe gaat het?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
