Boo boo!
Blijf op de hoogte en volg Jules
08 Juli 2013 | Malawi, Zomba
En nu zit ik hier dan, achter een laptop in Malawi. Ik ben er gewoon. Ontzettend bizar. Na een reis van zo’n 30 uur kwamen we eindelijk aan bij ons tentenkamp. Vooral de reis van Ethiopië naar Malawi was zwaar. Hij was veel langer dan gedacht. Toen we op het vliegveld waren, gingen we ons geld omwisselen. Ik had €50,- gewisseld waar ik 21.000 kwacha voor kreeg. Wat voelde ik me rijk toen ik dat pak geld in mijn handen kreeg. Nadat we alle spullen hadden, werden we opgehaald door onze lokale expeditieleiders: Joy en Grace. Beide Malawinees en ze spreken dus Engels en chichewa. Ook was er een klas (denk ik) met kleine kinderen. Als je zwaait, zwaaien ze allemaal heel vrolijk terug. Als je lacht, lachen ze terug. Steek je je duim op, krijg je een duim terug. Ontzettend leuk. Ik zal jullie meteen wat Chichewa leren: boo is hoi op een kinder manier zegmaar. Dus als je langs kinderen loopt, zeg je altijd boo boo en dan worden ze super vrolijk. Ze vinden het sowieso erg leuk als je iets tegen ze in het Chichewa zegt. Dan gaan ze eerst heel hard lachen en vervolgens gaan ze terug praten in het Chichewa waarop je dan altijd helaas moet zeggen: “Sorry, I don’t understand you” of “That’s the only thing I know”. Maar ik dwaal af…
Vanuit het vliegveld gingen we in een bus naar Zomba (onze thuisbasis). Het zou zo’n 3-4 uur duren. Het busje was ontzettend krakkemikkig, maar dat was juist zo ontzettend leuk. We kregen een flesje water, een flesje frisdrank, een banaan en een broodje met chocolade pasta. Wat is Malawi mooi. Het is wat je van Afrika zou verwachten. Niet al te goede wegen, vlak maar wel veel bergen (die vooral vreemde vormen hebben), niet al te veel bomen, dor bruin gras en veel oranje zand. De huisjes staan allemaal in groepjes langs de weg. Als je het al huizen kan noemen. Er lopen ontzettend veel mensen langs de weg. Dat zijn natuurlijk veel fotomomenten. Al moet je daar wel mee opletten, want er is al iemand boos geworden die met dingen ging gooien.
Na zo’n 6 uur in de bus gezeten te hebben, waren we er dan eindelijk. Het was pikdonker dus we konden niet veel zien van het terein. Er was een huis en de tenten stonden ernaast met zo’n 3 tenten op en rij boven elkaar. We kregen eerst wat te eten, spaghetti, en toen kregen we eindelijk ons beltegoed. Meteen met het thuisfront gebeld natuurlijk. Hierna gingen we even lekker douchen (koud water; het warme water was al op) en daarna eindelijk lekker slapen. Wat lag het bed lekker!
Vanochtend stonden we om half 8 op, aankleden, insmeren en ontbijten. We hadden toast met omelet en een vitaminepil. Om kwart voor 10 vertrokken we in groepjes naar Zomba. We hadden allemaal 5 zwart-wit foto’s gehad met opdrachten. Die foto’s moesten we in kleur gaan maken en de opdrachten moesten we maken. Er waren wat algemene vragen en wat vragen waar je foto’s bij moest maken. Zo kwam je veel in contact met de lokale bevolking, omdat je zelf natuurlijk helemaal geen idee hebt waar je heen moest. We hadden Grace wel bij ons, maar die mocht niets zeggen. Iedereen was super enthousiast en wilden ons graag helpen. Wel ben je je hier erg heel erg van bewust dat je blank bent. Iedereen maar dan ook echt iedereen kijkt naar je. Maar je raakt eraan gewend.
Na de citytour gingen we lunchen bij een restaurantje. We kregen rijst met een rode saus, gekookt ei en pompoenblad. Het was wel lekker. Het drinken was vooral heerlijk. Ik had een soort enorme zoete ranja met prik genaamd Cherry Plum. Na onze lunch kregen we allemaal een boodschappenlijstje voor de kookles van vanavond. Onze groep had het volgende: een kip, meel, avocado’s en kolen. En met een kip wordt er dus een levende kip bedoeld. Nee, die wordt ook niet voor je geslacht op de markt, die moet je zelf levend meenemen. Gadverdamme. Toen we alles hadden, liepen we weer naar huis en kregen we even rust. Een nu ben ik dus deze blog aan het schrijven.
Ik heb al vele indrukken gehad, maar het is echt super hier. Erg arm maar ook erg mooi. Je krijgt 2 waterflesjes per dag en een flesje frisdrank. Je raakt gewend aan het feit dat mensen continue kijken, maar ze zijn ook erg aardig. Je raakt ook gewend aan het feit dat de wegen niet helemaal optimaal zijn. De ‘stoepen’ zijn verreweg van optimaal. Er zitten overal gaten in. En geen kleine gaten, nee, enorme gaten waar je je best voor moet doen om overheen te stappen. Maar ach, het is Malawi dus het heeft ook weer zijn charme.
Nu wordt ik geroepen voor de kookles…
Ik kan toch even verder schrijven…
We hadden dus 6 kippen gekocht die we gingen eten, maar dat gaat natuurlijk niet levend. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen, we moesten ze gaan slachten. Ik heb zelf geen kip geslacht, maar anderen wel. Nu weet ik dus ook waar het spreekwoord ‘een kip zonder kop’ vandaan komt, want die beesten bewegen gewoon door. Nu worden ze geplukt en daarna gaan we wat dingen koken.
In ieder geval is het hier echt super. Ik mis jullie thuis al wel een beetje, maar ik wil zeker niet naar huis. Wat is het de afgelopen 1,5 jaar sparen en voorbereidingen waard geweest.
Kusjes,
Jules
Vanuit het vliegveld gingen we in een bus naar Zomba (onze thuisbasis). Het zou zo’n 3-4 uur duren. Het busje was ontzettend krakkemikkig, maar dat was juist zo ontzettend leuk. We kregen een flesje water, een flesje frisdrank, een banaan en een broodje met chocolade pasta. Wat is Malawi mooi. Het is wat je van Afrika zou verwachten. Niet al te goede wegen, vlak maar wel veel bergen (die vooral vreemde vormen hebben), niet al te veel bomen, dor bruin gras en veel oranje zand. De huisjes staan allemaal in groepjes langs de weg. Als je het al huizen kan noemen. Er lopen ontzettend veel mensen langs de weg. Dat zijn natuurlijk veel fotomomenten. Al moet je daar wel mee opletten, want er is al iemand boos geworden die met dingen ging gooien.
Na zo’n 6 uur in de bus gezeten te hebben, waren we er dan eindelijk. Het was pikdonker dus we konden niet veel zien van het terein. Er was een huis en de tenten stonden ernaast met zo’n 3 tenten op en rij boven elkaar. We kregen eerst wat te eten, spaghetti, en toen kregen we eindelijk ons beltegoed. Meteen met het thuisfront gebeld natuurlijk. Hierna gingen we even lekker douchen (koud water; het warme water was al op) en daarna eindelijk lekker slapen. Wat lag het bed lekker!
Vanochtend stonden we om half 8 op, aankleden, insmeren en ontbijten. We hadden toast met omelet en een vitaminepil. Om kwart voor 10 vertrokken we in groepjes naar Zomba. We hadden allemaal 5 zwart-wit foto’s gehad met opdrachten. Die foto’s moesten we in kleur gaan maken en de opdrachten moesten we maken. Er waren wat algemene vragen en wat vragen waar je foto’s bij moest maken. Zo kwam je veel in contact met de lokale bevolking, omdat je zelf natuurlijk helemaal geen idee hebt waar je heen moest. We hadden Grace wel bij ons, maar die mocht niets zeggen. Iedereen was super enthousiast en wilden ons graag helpen. Wel ben je je hier erg heel erg van bewust dat je blank bent. Iedereen maar dan ook echt iedereen kijkt naar je. Maar je raakt eraan gewend.
Na de citytour gingen we lunchen bij een restaurantje. We kregen rijst met een rode saus, gekookt ei en pompoenblad. Het was wel lekker. Het drinken was vooral heerlijk. Ik had een soort enorme zoete ranja met prik genaamd Cherry Plum. Na onze lunch kregen we allemaal een boodschappenlijstje voor de kookles van vanavond. Onze groep had het volgende: een kip, meel, avocado’s en kolen. En met een kip wordt er dus een levende kip bedoeld. Nee, die wordt ook niet voor je geslacht op de markt, die moet je zelf levend meenemen. Gadverdamme. Toen we alles hadden, liepen we weer naar huis en kregen we even rust. Een nu ben ik dus deze blog aan het schrijven.
Ik heb al vele indrukken gehad, maar het is echt super hier. Erg arm maar ook erg mooi. Je krijgt 2 waterflesjes per dag en een flesje frisdrank. Je raakt gewend aan het feit dat mensen continue kijken, maar ze zijn ook erg aardig. Je raakt ook gewend aan het feit dat de wegen niet helemaal optimaal zijn. De ‘stoepen’ zijn verreweg van optimaal. Er zitten overal gaten in. En geen kleine gaten, nee, enorme gaten waar je je best voor moet doen om overheen te stappen. Maar ach, het is Malawi dus het heeft ook weer zijn charme.
Nu wordt ik geroepen voor de kookles…
Ik kan toch even verder schrijven…
We hadden dus 6 kippen gekocht die we gingen eten, maar dat gaat natuurlijk niet levend. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen, we moesten ze gaan slachten. Ik heb zelf geen kip geslacht, maar anderen wel. Nu weet ik dus ook waar het spreekwoord ‘een kip zonder kop’ vandaan komt, want die beesten bewegen gewoon door. Nu worden ze geplukt en daarna gaan we wat dingen koken.
In ieder geval is het hier echt super. Ik mis jullie thuis al wel een beetje, maar ik wil zeker niet naar huis. Wat is het de afgelopen 1,5 jaar sparen en voorbereidingen waard geweest.
Kusjes,
Jules
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
